تور 2 روزه سیونیک

«نوراوانک (آماقو نوراوانک)، یک مجتمع صومعه‌ای حواری ارمنی در جمهوری ارمنستان، استان وایوتس‌دزور، در ۳ کیلومتری جنوب شرقی روستای آماقو از جامعه آرنی واقع شده است. این بنا در قرون ۱۳ تا ۱۴ ساخته شده است. به گفته استپانوس اوربلیان، از اوایل قرون وسطی به عنوان یک مکان مقدس شناخته می‌شد.»

آبشار شاکی، شاکه، شاکی، آبشار در استان سیونیک ارمنستان[1]، بر روی رودخانه شاکی، در دره وُرُتان، در پایین روستای شاکی، 1 کیلومتر به سمت جنوب، 3 کیلومتر به سمت شمال‌غرب سیسیان واقع شده است. ارتفاع آن 15-17 متر است.

منطقه آبشار شامل دره‌ای عمیق است که با صخره‌ها و غارهای فراوان غنی است. در این غارها آثار فعالیت‌های انسانی و همچنین خاکسترهایی کشف شده که به دوره پارینه‌سنگی برمی‌گردد. این منطقه دارای منظره‌ای بسیار زیبا است. بیشتر آب رودخانه به نیروگاه آبی شاکی منتقل می‌شود و تنها بخش کوچکی از آن از آبشار عبور می‌کند[2].

این آبشار در فهرست آثار طبیعی ثبت شده توسط وزارت حفاظت محیط زیست جمهوری ارمنستان قرار دارد. در فهرست آثار طبیعی جمهوری ارمنستان به تصویب تصمیم دولت جمهوری ارمنستان در 14 اوت 2008 گنجانده شده است.

صومعه تاتِو، مجموعه‌ای مذهبی از دوران قرون وسطی در ارمنستان است. این صومعه در جنوب روستای تاتِو در استان سیونیک، در ساحل راست دره‌ای که شاخه‌ای از رودخانه وُراتان است، واقع شده است. طبق افسانه، نام این صومعه از یوستاتوس، شاگرد تادئوس رسول، گرفته شده است.

به گفته استپانوس اوربلیان، نویسنده کتاب "تاریخ ولایت سیساکان"، اولین کلیسای صومعه تاتِو در قرن چهارم ساخته شده است و ظاهری ساده داشته و تعداد کمی راهب در آن زندگی می‌کردند. در اواخر قرن هشتم، این صومعه به مقر اسقف‌نشین سیونیک تبدیل شد. در اینجا صلیب بزرگی از نقره که دارای بخش‌هایی از صلیب مسیح بود (ساخته شده توسط واساک، پسر شاهزاده بابیک)، "نشانه مقدس" از بیزانس، و آثار مقدس یوحنا، استفانوس نخستین شهید، یازده رسول دیگر، گریگور روشنگر، رپسمه مقدس و موی مریم مقدس آورده شدند.

به دلیل خرید املاک و دریافت هدایای نقدی، صومعه به یک فئودال بزرگ تبدیل شد. در سال 848، شاهزاده فیلیپه سیونی کلیسای گریگور روشنگر را ساخت. به سفارش شاهزاده آشوت سیونی، اسقف یوحنا ساخت یکی از بزرگترین کلیساهای ارمنی، کلیسای پطرس و پولس مقدس را آغاز کرد که در این کار بانو شوشانیک نیز کمک کرد. ساخت این کلیسا در سال 895 آغاز شد و در سال 906 به پایان رسید. در مراسم افتتاحیه، شاه سمبات اول، شاهزاده گاگیک آرتسرونی از واسپوراکان، کاتولیکوس یوحنا پنجم دراسخاناتسی، کاتولیکوس سیمون دوم از آغوان و نمایندگان روحانی و اشراف حضور داشتند. کتابخانه تاتِو نیز افتتاح شد.

پس از سقوط پادشاهی سیونیک (987-1170)، صومعه تاتِو مدتی خالی ماند و روحانیون به نوراوانک نقل مکان کردند. مدت کوتاهی بعد، زاخاریا و ایوانه زاکاریان، که فرماندهان ارتش پادشاهی گرجستان بودند، شمال‌شرقی ارمنستان را آزاد کردند. سیونیک، آرتساخ، آیرارات، اوتیک و بخش‌هایی از گوگارک وارد امارت زاکاریان شدند. شاهزادگان اوربلیان از توسعه صومعه حمایت کردند. در قرن چهاردهم، دانشگاه تاتِو تأسیس شد که به یک مرکز بزرگ علمی تبدیل شد. در کنار آن، مدرسه مینیاتورهای تاتِو افتتاح شد.

در اواخر قرون وسطی و دوره‌های جدید، صومعه دیوارکشی شده تاتِو و صومعه جدید تاتِو نقش مهمی استراتژیک داشتند. در سال‌های 1722-1730، تاتِو مرکز مبارزات آزادی‌بخش سیونیک بود و در سال‌های 1919-1921، یکی از مراکز مهم دفاع از زانگزور بود. در زلزله سال 1931، مجموعه کلیسایی تقریباً به‌طور کامل تخریب شد، دانشگاه تاتِو ویران شد و ورودی صومعه با خاک پوشیده شد. بین سال‌های 1974 تا 1998، بخش عمده‌ای از مجموعه صومعه بازسازی شد؛ اما برج ناقوس و چند ساختمان مجاور، از جمله بخش‌هایی از دیوارها، همچنان نیمه‌ساخته باقی مانده‌اند.

در سال 2010، طولانی‌ترین تله‌کابین دوطرفه جهان به نام تاتِوِر (5.7 کیلومتر) به بهره‌برداری رسید که به توسعه گردشگری منطقه کمک می‌کند[1].

بازسازی صومعه تاتِو، احیای زندگی مذهبی و بازسازی اهمیت آموزشی صومعه، از اهداف اصلی پروژه "احیای تاتِو" است که تله‌کابین تاتِوِر نیز بخشی از آن است.

پل شیطان، پلی طبیعی از تراورتن در ارمنستان، در دره رودخانه وُراتان، در شرق روستای تاتِو واقع شده است[1][2][3].

طول آن حدود 30 متر و عرض آن 50-60 متر است. در اطراف آن تعداد زیادی چشمه معدنی وجود دارد که منجر به تشکیل سنگ‌های آهکی شده‌اند. این رسوبات آهکی طی قرن‌ها انباشته شده و پل را ایجاد کرده‌اند. جاده گوریس-تاتِو از روی این پل عبور می‌کند.

گوریس، شهری در استان سیونیک ارمنستان است که در جامعه گوریس واقع شده و در نزدیکی خط تماس ارمنستان-آذربایجان قرار دارد.

این شهر در فاصله حدود 240 کیلومتری از پایتخت، ایروان و 69 کیلومتری شمال‌شرق مرکز استان، کاپان قرار دارد. گوریس در ساحل رودخانه واراراکن (شاخه‌ای از وُراتان) واقع شده است. این شهر بر روی جاده استراتژیک مهم ایروان – استپاناکرت قرار دارد.

گوریس در سال 1870 به عنوان مرکز منطقه زنگزور در استان الیزاوتپل تأسیس شد[4]. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد گوریس به عنوان شهر در اواسط دهه 1890 تأسیس شده است. مورخ لئون این موضوع را مطرح می‌کند زمانی که در سال 1888 از گوریس بازدید کرد و نوشت که در آن سال گوریس تنها چند ده خانه داشت و به همین دلیل نمی‌خواست آن را شهر بنامد، اما از طراحی خیابان‌های گوریس بسیار مجذوب شده بود[5]. این شهر حدود 20 هزار نفر جمعیت دارد (2015) و در ارتفاع 1370 متری از سطح دریا قرار دارد. گوریس دارای 24 روستا است.

در بخش شرقی شهر، گوریس قدیم (کیورس) یا روستای گوریس قرار دارد که مجموعه‌ای از سکونتگاه‌های غاری است. در محل شهر فعلی تا دهه 1870 منطقه‌ای خالی از سکنه بود. در بخش شرقی، تپه‌ای قرار دارد که به عنوان نماد شهر شناخته می‌شود و محلی‌ها آن را "لاستی خوت" می‌نامند.

پل دو ساحل خُندزورِسک قدیمی و جدید را به یکدیگر متصل می‌کند و از آنجا می‌توان چهار کلیسای خُندزورِسک و چشمه "نه کودک" را مشاهده کرد.

این پل در سال 2012 به ابتکار و حمایت مالی تاجر خُندزورِسکی، ژورا آلکسانیان ساخته شد، که این سازه را به یاد والدینش، هایک و تامارا آلکسانیان، اهدا کرد.

از روی پل، منظره‌ای به سمت دره باز می‌شود که در آن کلیسای انوپات قرار دارد و در حیاط آن مخیتار اسپاراپت دفن شده است. در طرف دیگر پل، شهر غاری با خانه‌ها و "عمارت‌های" سنگی متعدد قرار دارد[1][2].

طول پل 160 متر، ارتفاع آن 63 متر و وزن آن 14 تن است. این پل به طور همزمان می‌تواند حدود 700 نفر با وزن متوسط را پشتیبانی کند.

وروتناوانک، یک مجموعه صومعه‌ای از دوران قرون وسطی است که در استان سیونیک و در لبه دره رودخانه وروتان واقع شده است. این صومعه در سال 1000 توسط ملکه سیونیک، شاهاندوخت تأسیس شده است. این مجموعه شامل کلیساهای سنت گریگور، سنت استفانوس و سنت کاراپت، گنبد، رواق‌ها، مهمانسرا، ساختمان‌های کمکی، دیوارها و همچنین قبرستان است. بر اساس نوشته‌های مورخ استپانوس اوربلیان، کلیسای تک‌طاقه سنت گریگور (که اکنون ویرانه است) توسط گریگور روشنگر تأسیس و توسط پدر استپانوس تارک دنیا بازسازی شده است. در دوران قرون وسطی، این کلیسا به دلیل قدرت درمان گزیدگی مار شناخته شده بود و به یک مکان زیارتی معروف تبدیل شده بود.